Beweeg jij liever vanuit pijn of vanuit verlangen? Ik heb weer iets meegemaakt on my tour met bus en hond waardoor (pijnlijk ;-)) duidelijk werd dat de pijn op sommige punten bijna niet groot genoeg kan worden om mij in beweging te krijgen. En dat terwijl ik gráág in beweging kom als ik ergens een vurig verlangen naar heb.
Here comes the story:
Thuis heb ik een afwasmachine, maar tijdens de tour mag ik ouderwets met de hand afwassen. Mijn zus gaf me vlak voor vertrek de geniale tip: Neem precies genoeg borden, bestek en bekers mee voor 1x ochtend-, 1 x middag- en 1x avondeten en laat eventueel bezoek hun eigen bestek meenemen, dan hoef je maar 1x per dag af te wassen. Het bleek de gouden greep!
Tot het moment dat ik mijn Iphone in het afwaswater liet vallen. Op het moment dat ik hem harder nodig had dan ooit omdat mijn bus met een sleepwagen onderweg was naar een garage, ik contact met ANWB, hotel én garage moest houden en het internet op de camping (mijn laatste life-line na de telefoon) al twee dagen plat lag.
Als je geïnteresseerd bent in het verhaal van de bus, sms dan RAMPTOERIST naar 0000 want dat verhaal is te lang om in deze nieuwsbrief uit de doeken te doen ;-) maar dát de bus op dat moment niet bij mij was en ik daarmee eigenlijk even met helemaal niets dan 1 achtergebleven afwasteiltje vol vieze vaat, 1 hond aan 1 rugzakje vol papieren en 1 natte telefoon stond is voor dit verhaal wel interessant.
Na een kort moment van paniek startte ik een lange wandeling met Doobey om te kunnen lachen om mijn eigen onhandigheid en waardering te krijgen voor mijn bijzondere timing. Tijdens de wandeling bedacht ik me dat ik een vervangende telefoon voor elkaar moest boksen waarin ik mijn eigen SIM-kaart kon stoppen. Terug op de camping was dat gelukkig met vijf minuten gepiept.
De telefoon die ik kreeg is een Android. Ik regelde er vervoer, verblijf en geruststelling voor het thuisfront mee. Ik mag hem als ik wil gebruiken tot het einde van mijn Tour. Hij schijnt ALLES te kunnen…maar ik heb mijzelf alleen geleerd hoe ik ermee kan bellen en gebeld mee kan worden. Daarmee is de pijn (van onbereikbaar zijn in een benarde situatie) weg. Daarnaast voel ik niet voldoende verlangen naar de extra opties die ik op mijn Ihpone wél heel interessant vind zoals mail, social media en meer. Ik heb het er duidelijk niet voor over om te leren hoe dat alles op dit ding werkt.
Hoe bewust ben jij je van jouw beweegredenen? Hoe is dat voor jouw gemiddelde deelnemer? En hoe beslis jij wie er gebaat is bij prikkelen (confronteren) en wie beter in beweging komt door prijzen (verlangen aanwakkeren)? De cursus in wonderen die ik jaren geleden deed (van …, afkomstig uit het jaar …) zegt dat pijn werkt op het ego en uitsluitend een kortstondige verandering teweeg kan brengen en dat verlangen intrinsiek motiveert en ervoor kan zorgen dat een verandering beklijft.
Er zijn veel moderne theorieën rondom leren en ontwikkelen die dat bevestigen. Denk aan de positieve psychologie, de waarderend benadering en aan motiverende gespreksvoering als stromingen die leren beïnvloeden. Interessant om eens bij stil te staan en je eigen methode op die manier onder de loep te nemen of niet?
Greetz vanuit de zonnige Vogezen van Mirjam
